Τελικά, το κρύο τον ανάγκασε να σηκωθεί. Τα πόδια του έτρεμαν, αδέξια από κάτω του, και παραπατούσε μέσα στη γραμμή της παλίρροιας μέχρι να φτάσει στο δρόμο. Μπροστά του, το χωριό έλαμπε από το φως της λάμπας, μια διασπορά παραθύρων ζωντανή στο σκοτάδι. Ήθελε να γλιστρήσει στο σπίτι απαρατήρητος, να πέσει στο κρεβάτι και να μην το πει σε κανέναν. Αλλά σε ένα τόσο μικρό μέρος, κάποιος πάντα το έβλεπε.
Μέχρι να φτάσει στην πρώτη σειρά σπιτιών, πρόσωπα είχαν ήδη κρυφοκοιτάξει από τις πόρτες. Φωνές ακούγονταν στον αλμυρό αέρα, χαμηλές και διασκεδαστικές. Ένα ζευγάρι εφήβων ακουμπούσε στα κάγκελα έξω από το καφέ και χαμογελούσε πλατιά. “Να ‘τος”, φώναξε ο ένας από αυτούς. “Το τέρας τον κυνήγησε στο σπίτι!”