Δεν το είπε στους άλλους. Γι’ αυτούς, θα ήταν απλώς άλλο ένα σημάδι του θηρίου. Καλύτερα να παραμείνει σιωπηλός. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να το αφήσει μόνο του. Βρήκε τον εαυτό του να περπατάει στα βράχια τα βράδια, κοιτάζοντας τον κόλπο όπου η υφαλοκρηπίδα έπεφτε στα βαθιά νερά. Ορκιζόταν ότι το ένιωθε από κάτω του να κινείται αόρατα.
Μια νύχτα, στέκεται στα βράχια και αντιλαμβάνεται κάτι παράξενο. Μια σειρά από φυσαλίδες έσπασε την επιφάνεια, τακτοποιημένες και ομοιόμορφα διατεταγμένες, τρέχοντας σε μια τέλεια γραμμή για δώδεκα μέτρα πριν εξαφανιστούν. Κράτησε την αναπνοή του, με τα μάτια κλειδωμένα. Οι φυσαλίδες δεν ανέβαιναν έτσι, εκτός αν κάτι βρισκόταν εκεί κάτω, εκπνέοντας, βγάζοντας αέρα. Αλλά ποιο πλάσμα ανέπνεε σε ευθείες γραμμές