Οι καταχωρήσεις γέμιζαν τη μία σελίδα μετά την άλλη, μια σιωπηλή εμμονή που κανείς άλλος δεν ενδιαφερόταν να καταλάβει. Μετά από μια εβδομάδα, ήταν σίγουρος. Ό,τι κι αν ήταν, εμφανιζόταν τακτικά, σχεδόν από ρουτίνα. Αυτό δεν ήταν πλάσμα. Ήταν πειθαρχία. Μηχανήματα.
Έφερε το σημειωματάριό του στο καφέ το επόμενο πρωί, χτυπώντας το στο τραπέζι τόσο δυνατά που μερικά φλιτζάνια κροτάλισαν. “Παρακολουθούσα”, ανακοίνωσε με σφιγμένη φωνή. “Εμφανίζεται σχεδόν τις ίδιες ώρες κάθε μέρα. Το σούρουπο. Μεσάνυχτα. Αυγή. Δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι άγριο. Είναι προγραμματισμένο”