Ο Έρικ δεν το πίστευε. “Ελάτε”, είπε στα παιδιά στο καφέ του λιμανιού ένα πρωί, πίνοντας φτηνό καφέ από ένα χάρτινο ποτήρι. “Αν δεν υπάρχουν ψάρια, φταίει η υπεραλίευση ή τα κακά ρεύματα, όχι τα θαλάσσια τέρατα. Εδώ δεν είναι ταινία” Κάποιοι νεότεροι εργάτες καταστρώματος γέλασαν, αλλά οι μεγαλύτεροι τον κοιτούσαν αδιάφορα.
Η Μάρτα, που είχε τον πάγκο με τα ψάρια στην τοπική αγορά, κούνησε το κεφάλι της όταν πέρασε από εκεί. “Συνέχισε να γελάς, Έρικ. Θα είσαι εσύ ο επόμενος που θα αναποδογυρίσει” Το είπε με την ευθύτητα κάποιου που έχει δει πολλά ατυχήματα στη θάλασσα. Εκείνος χαμογέλασε, χτύπησε το γείσο του καπέλου του και της είπε να του κρατήσει μια θέση στο τραπέζι με τον πάγο για την αυριανή ψαριά.