Η αλήθεια ήταν ότι το ταξίδι του εκείνο το πρωί ήταν μια χαρά. Περισσότερο από καλά, οι κάδοι του είχαν γεμίσει πριν το μεσημέρι. Είχε επιστρέψει στο λιμάνι ηλιοκαμένος και χαμογελαστός, φωνάζοντας σε όποιον άκουγε: “Φαίνεται ότι το τέρας ξέχασε να με φάει!” Κάποιοι έφηβοι χειροκρότησαν σαρκαστικά, αλλά οι περισσότεροι απλά κοίταξαν αλλού. Η διάθεση στη στεριά ήταν πολύ βαριά για αστεία.
“Δεν εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της ημέρας”, μουρμούρισε η Μάρτα αργότερα, όταν πέρασε ξανά από τον πάγκο της. “Έρχεται όταν χτυπάει η καμπάνα της εκκλησίας τη νύχτα. Τότε είναι που ο Τόμας έχασε τα πράγματά του. Τότε είναι που ο Άντερς είπε ότι ένιωσε κάτι να τραβάει το κουπί του”