Η σιωπή παρατάθηκε, σπασμένη μόνο από τον στατικό θόρυβο του ασυρμάτου, ώσπου, τελικά, η έκφραση του άντρα κατέρρευσε. Το πρόσωπό του στράβωσε σε ένα μείγμα χαράς και θλίψης και έπεσε στα γόνατα, με δάκρυα να τρέχουν στα βρώμικα μάγουλά του.
“Ω, δόξα τω Θεώ”, ξεστόμισε ο άντρας ανάμεσα σε λυγμούς, με τη φωνή του βραχνή και σπασμένη. “Νόμιζα ότι δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά άλλη ψυχή” Κοίταξε τον Τάνερ με ένα μείγμα σοκ και ευγνωμοσύνης. “Ήμουν μόνος εδώ για τόσο καιρό… Νόμιζα ότι έχανα το μυαλό μου”