Η Έβελιν ακολουθούσε, κρυβόταν κάτω από χαμηλά κλαδιά, περνούσε μέσα από πυκνούς θάμνους, και κάθε βήμα την τραβούσε πιο βαθιά μέσα στο δάσος. Κάποια στιγμή, έχασε την αίσθηση της ώρας που περπατούσαν. Ο σταθμός του λεωφορείου έμοιαζε με όνειρο τώρα, μακρινό και εξωπραγματικό.
Κοίταξε γύρω της και συνειδητοποίησε με ένα τράνταγμα ότι δεν υπήρχαν πια μονοπάτια – ούτε σημάδια ανθρώπων, ούτε ήχοι αυτοκινήτων ή φωνών. Μόνο ερημιά προς κάθε κατεύθυνση. Η αναπνοή της κόπηκε. Ήταν μίλια μακριά από οπουδήποτε. Χωρίς σήμα κινητής τηλεφωνίας. Κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν. Και ακολουθούσε δύο αρκούδες. Τι έκανε