Ανθρώπινες. Προσωρινό. Αρκετά για να περιοριστεί. Για να συλλάβει. Για να αποδείξει. Αλλά καθώς διάβαζε παρακάτω, κάτι άλλαξε πάλι. Οι καταχωρήσεις απέκτησαν μια άκρη απελπισίας. “Αποφεύγει τις κάμερες. Ξέρει. Μετακίνησε πάλι το μωρό. Αλλά θα τους βρω. Έχω αφήσει δόλωμα στη νότια χαράδρα. Μια καθαρή βολή είναι το μόνο που χρειάζομαι”
Το δέρμα της Έβελιν ανατρίχιασε. Αυτό δεν ήταν πια έρευνα. Αυτό ήταν καταδίωξη. Κατοχή. Η γραμμή ανάμεσα στη μελέτη και την εμμονή είχε θολώσει -ίσως είχε καταρρεύσει τελείως. Γύρισε στις τελευταίες καταχωρήσεις. Η μία είχε ημερομηνία μόλις πριν από δύο μέρες. “Την είδα ξανά. Με κοίταξε επίμονα. Σαν να με προειδοποιούσε. Ή με παρακαλούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Αλλά το μικρό ήταν μαζί της”