Έφτασε εγκαίρως στο σταθμό των λεωφορείων και βρήκε μια θέση σε ένα από τα παγκάκια. Άνθρωποι κυκλοφορούσαν γύρω της, κάποιοι περίμεναν τα λεωφορεία τους, άλλοι χαμένοι στα τηλέφωνά τους ή διαβάζοντας εφημερίδες. Μια ελαφριά ψύχρα στον αέρα έκανε την Έβελιν να σφίξει πιο σφιχτά το μπουφάν της γύρω από τους ώμους της, αλλά δεν υπήρχε καμία αίσθηση βιασύνης – όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Κάθισε αναπαυτικά και έβγαλε το τηλέφωνό της για να ελέγξει τα μηνύματά της. Εμφανίστηκε ένα μήνυμα από τη φίλη της Σάρα, που τη ρωτούσε αν θα έβγαιναν για δείπνο απόψε. Η Έβελιν χαμογέλασε. Ήταν το συνηθισμένο πηγαινέλα, τίποτα το ασυνήθιστο. Απάντησε με ένα γρήγορο “Ναι, τα λέμε αργότερα!” και έβαλε το τηλέφωνό της στην άκρη, περιμένοντας με ικανοποίηση να φτάσει το λεωφορείο.