Η μία ήταν μεγαλύτερη, το τρίχωμά της σκούρο και γυαλιστερό, ενώ η άλλη, ένα μικρότερο θηλυκό, είχε πιο ανοιχτό καφέ τρίχωμα. Περπατούσαν αργά, σχεδόν στοχευμένα, σαν να είχαν λόγο να βρίσκονται εκεί. Ο ήχος των τεράστιων παπουτσιών τους πάνω στη γη ήταν παράξενα ρυθμικός, σχεδόν σαν να συγχρονίζονταν.
Η καρδιά της Έβελιν πήδηξε στο λαιμό της. Πάγωσε, κάθε μυς του σώματός της τεντώθηκε. Το αρχικό σοκ που έπαθε βλέποντας τόσο μεγάλα, άγρια ζώα τόσο κοντά στο σταθμό των λεωφορείων την άφησε παράλυτη. Δεν το περίμενε αυτό.