Η αίσθηση ήταν αλάνθαστη: την οδηγούσαν κάπου, την έσπρωχναν προς μια κατεύθυνση που δεν μπορούσε να καταλάβει. Η Έβελιν έκανε ενστικτωδώς ένα βήμα μακριά από τα ζώα που πλησίαζαν, το σώμα της την προέτρεπε να κινηθεί πίσω προς το σταθμό. Όμως η μεγαλύτερη αρκούδα, που τώρα εμπόδιζε τη νέα της διαδρομή, έβγαλε ένα βαθύ γρύλισμα.
Έναν χαμηλό, γουργουρητό ήχο που δονήθηκε στο στήθος της. Το γρύλισμα δεν ήταν δυνατό, αλλά ήταν αρκετό για να τη σταματήσει στην πορεία της, μια δύναμη που της ξεκαθάριζε ότι δεν της επιτρεπόταν να ξεφύγει. Πάγωσε, με τα πόδια της άκαμπτα, καθώς το γρύλισμα παρέμενε στον αέρα.