Η Χέιζελ είχε χαθεί στις σκέψεις της, όταν ένα απαλό γρύλισμα από την αρκούδα την επανέφερε στην πραγματικότητα. Το ασάλευτο βλέμμα της αρκούδας την κράτησε στη θέση της, και κάθε κίνηση που έκανε καθρεφτιζόταν διακριτικά από την ογκώδη, ευγενική μορφή της. Ο ρυθμός της αρκούδας – να κάνει μερικά βήματα και μετά να σταματάει για να κοιτάξει πίσω – φαινόταν σχεδόν σκόπιμος, μια παγωμένη πρόσκληση στα βάθη του σκοτεινού δάσους.
Μουρμούρισε στον εαυτό της, με ένα μείγμα δυσπιστίας και τρόμου στη φωνή της. “Τι κάνω Γιατί να νομίζω ότι η αρκούδα θα με καταλάβαινε;” Ο παραλογισμός της κατάστασής της τη χτύπησε δυνατά- μιλούσε σε ένα πλάσμα σε ένα μέρος όπου η λογική είχε εξαφανιστεί προ πολλού.