Σύντομα, το δάσος αντηχούσε από χαρά, καθώς ο αλμπίνος λύκος, ελεύθερος πλέον, αγκαλιάστηκε με την αγκαλιά του ομολόγου του. Το παιχνιδιάρικο ξεφάντωμα και το κούνημα της ουράς τους ήταν μια γλυκιά αντίθεση με την προηγούμενη ένταση. Ήταν μια συγκινητική γιορτή της ελευθερίας, γεμάτη αγνή ευτυχία.
Καθώς η Ντανιέλα παρακολουθούσε την επανένωση των λύκων, ένιωσε μια βαθιά χαρά και ανακούφιση. Ο λύκος της έδωσε ένα απαλό σπρώξιμο, μια χειρονομία γεμάτη ευγνωμοσύνη και σύνδεση. Αυτή η απλή στιγμή ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό άγγιγμα- ήταν ένα ειλικρινές ευχαριστώ που η Ντανιέλα θα κρατούσε για πάντα.