Στα 75 του, ήταν ακόμα αποφασιστικά ανεξάρτητος, κουρεύοντας πεισματικά το γκαζόν του και διατηρώντας το σπίτι σε τάξη, αν και το βάρος της μοναξιάς παρέμενε σε κάθε γωνιά. Ο χειμώνας, ωστόσο, ήταν διαφορετικός. Το κρύο ροκάνιζε τα γέρικα κόκαλά του, κάθε ριπή σκληρού ανέμου υπενθύμιζε την αδυναμία του.
Με μια χιονοθύελλα να πλησιάζει, όπως είχαν προειδοποιήσει οι τοπικές αρχές, ο Άλαν έτρεχε να τελειώσει τις δουλειές του, ανυπομονώντας να αποσυρθεί στο άσυλο του κρεβατιού του, μακριά από το υφέρπον κρύο και τη μοναξιά που πάντα ένιωθε σκληρή στο κρύο.