“Υποθέτω ότι είμαστε μαζί σε αυτό τώρα”, μουρμούρισε, μπαίνοντας πίσω στο εσωτερικό του καταφυγίου για να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. Ο Χένρι σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του καθώς έσερνε το έλκηθρο στην τελευταία ανηφόρα προς το κατάλυμά του.
Το παγοκύμβαλο, με το μυστηριώδες, σκιώδες περιεχόμενό του, ήταν βαρύ πάνω στο έλκηθρο και η προσπάθεια να το τραβήξει μέσα στο χιόνι είχε αφήσει τους μυς του να πονάνε. Η σκιώδης φιγούρα στο εσωτερικό του δεν είχε κουνηθεί – φυσικά, δεν θα μπορούσε – αλλά κάθε φορά που την κοίταζε προς τα πίσω, η φαντασία του οργίαζε.