Το πρωί είχε ξεκινήσει κανονικά: συννεφιασμένος ουρανός, σταθερά ρεύματα, ήσυχοι γλάροι. Ο Ρόουαν είχε βάλει πορεία προς βαθύτερα νερά που σπάνια επισκεπτόταν, έναν βυθό που είχε πρόσφατα αναδιαμορφωθεί από σφοδρές καταιγίδες. Οι ντόπιοι ισχυρίζονταν ότι οι καταιγίδες ανέσυραν ξεχασμένα κειμήλια, αλλά ο Ρόουαν πάντα απέρριπτε τέτοιες προειδοποιήσεις. Σήμερα, παρατηρώντας άγνωστα κύματα, αναρωτιόταν αν αυτές οι ιστορίες είχαν κάποια αλήθεια.
Όταν κατέβασε τα δίχτυα του, η βάρκα έκανε ένα αφύσικο κούνημα, σαν να είχε κολλήσει κάτι τεράστιο από κάτω. Χρειάστηκαν πολλά, τεταμένα λεπτά για να ελευθερώσει το δίχτυ. Η απογοήτευση σιγόβραζε μέχρι που είδε φευγαλέα το ογκώδες σχήμα που είχε σφηνωθεί ανάμεσα στα σχοινιά. Το περίγραμμά του, στρογγυλεμένο και σκόπιμο, του προκάλεσε μια απροσδόκητη ανατριχίλα.