Επανασύνδεσαν τις οθόνες, έβαλαν την ενδοφλέβια γραμμή και έλεγξαν ξανά τα ζωτικά της σημεία. Το κορίτσι βρισκόταν σε βαθύ ύπνο, αλλά εκτός κινδύνου. “Καλή δουλειά, ομάδα”, είπε ο χειρουργός, απομακρυνόμενος ήδη. Η Έλενα παρέμεινε, με το ένα χέρι της να λιώνει την κουβέρτα στο χέρι του παιδιού. “Είσαι ασφαλής τώρα”, ψιθύρισε, αν και δεν ήταν σίγουρη για ποιον το εννοούσε.
Όταν ο κόλπος ησύχασε, η Έλενα στράφηκε προς το γυαλί. Ο Βαλοριάν καθόταν και πάλι, απόλυτα ακίνητος, με τα μάτια καρφωμένα στη μικροσκοπική φιγούρα που βρισκόταν μέσα. Η γούνα του είχε ξεραθεί σε σκληρές κορυφογραμμές και τα πόδια του ήταν ωμά από τα χιλιόμετρα του βρεγμένου δρόμου. Η Έλενα γέμισε άλλο ένα μπολ και το έσπρωξε κοντά του. “Χαλάρωσε. Είσαι στη βάση σου τώρα”, ψιθύρισε.