Άλλες νοσοκόμες περνούσαν, άλλες περίεργες, άλλες δύσπιστες. “Δεν έχει κουνηθεί;” ρώτησε κάποιος. “Ούτε μία φορά μέσα σε έξι ώρες”, απάντησε η Έλενα. “Είναι η άγκυρά της” Ένας νεαρός ειδικευόμενος χαμογέλασε. “Αυτός ο σκύλος έχει καλύτερη πειθαρχία στη ΜΕΘ από μένα” Η Έλενα χαμογέλασε κουρασμένα. “Είναι στη νυχτερινή βάρδια” Ο Βαλοριανός ανοιγόκλεισε αργά τα μάτια, σαν να αποδέχτηκε τη θέση του με συνοπτικές διαδικασίες.
Μέχρι το πρωί, η εντατική μύριζε καφέ και απολυμαντικό, αντί για βροχή και λάσπη. Ένα ζευγάρι ντετέκτιβ έφτασε, με σημειωματάρια έτοιμα, με μάτια κουρασμένα αλλά ευγενικά. Παρατήρησαν τη σκηνή με την κοπέλα να κοιμάται κάτω από λευκά σεντόνια και το σιωπηλό μαστίγιο δίπλα στο τζάμι. Αντάλλαξαν το βλέμμα που φοράνε οι άνθρωποι όταν ξέρουν ότι αυτή η ιστορία θα τους ακολουθήσει στο σπίτι τους.