Το μαστίγιο τους ακολούθησε στο διάδρομο, σιωπηλό αλλά επιβλητικό. Η ασφάλεια προσπάθησε να του φράξει το δρόμο- έβγαλε ένα βαθύ γουργουρητό που ταρακούνησε τα πλευρά της Ελένα. “Αφήστε τον να μείνει”, είπε αποφασιστικά. “Αυτός την έφερε μέσα. Μπορεί να είναι το κατοικίδιό της, απ’ όσο ξέρουμε” Οι φρουροί δίστασαν, αλλά ο σκύλος δεν δίστασε. Έμεινε κοντά, χωρίς να πάρει ούτε μια φορά τα μάτια του από το φορείο.
Μέσα στο θάλαμο τραύματος, οι οθόνες αναβόσβηναν. Τα χέρια της Ελένα κινήθηκαν ενστικτωδώς – οξυγόνο, ζωτικά όργανα, κουβέρτες. Ο σφυγμός του κοριτσιού ήταν αδύναμος αλλά σταθερός. Το στόμα της άνοιξε για λίγο για να ψιθυρίσει: “Σκύλος… φίλος” Μώλωπες σε σχήμα δαχτύλου άνθισαν στο χέρι της. Έξω από το τζάμι, το μαστίφ στεκόταν, θολώνοντας το παράθυρο με κάθε βαριά ανάσα.