Μισό μίλι μετά, βρήκαν ένα αχνό μονοπάτι από θρυμματισμένο γρασίδι και αποτυπώματα μπότας που είχαν μαλακώσει από τη βροχή. Ο Βαλοριανός σταμάτησε, με τα πόδια του να σηκώνονται και την ουρά του να είναι σκληρή. “Κάτι είναι μπροστά”, προειδοποίησε ο εκπαιδευτής. Το μαστίφ στράφηκε προς μια συστάδα δέντρων όπου ένας μουσαμάς κρεμόταν κάτω από το νερό, με τις άκρες του καρφωμένες από πέτρες.
Οι ντετέκτιβ πλησίασαν, με τους φακούς να σαρώνουν το σκοτάδι. Κάτω από τον μουσαμά, βρήκαν απομεινάρια μιας κατασκήνωσης – πεταμένα περιτυλίγματα, μια σκουριασμένη σόμπα και τη ροζ γραβάτα μαλλιών ενός παιδιού, μισοθαμμένη στη λάσπη. Το μαστίγιο τη μύρισε μια φορά και μετά κοίταξε τον ντετέκτιβ, με ένα απαλό κλαψούρισμα να βγαίνει από το λαιμό του.