Ο ήχος τράβηξε την προσοχή όλων. Οι επισκέπτες σταμάτησαν στη μέση του βήματος, οι νοσοκόμες πάγωσαν στη μέση του διαγράμματος. Το χέρι της Ελένα βρήκε ενστικτωδώς το λαιμό του Βαλοριάν. “Ήρεμα”, ψιθύρισε. Όμως το βλέμμα του σκύλου είχε μετατραπεί σε καρφωτή εστίαση με κοφτερά αυτιά και τρεμάμενο σώμα. Ο άντρας έκανε μισό βήμα πίσω. “Τι συμβαίνει με αυτό το ζώο;” απαίτησε.
Πριν προλάβει κανείς να απαντήσει, ο Βαλοριανός όρμησε μπροστά. Ο βρυχηθμός του αντηχούσε στον διάδρομο, ωμός και πρωτόγονος, από αυτούς που έφταναν μέχρι τα κόκκαλα. Το τζάμι τρεμόπαιξε καθώς ο σκύλος χτύπησε το βάρος του άντρα πάνω του, με τα δόντια του να είναι γυμνά και τα μάτια του καρφωμένα πάνω του. Η ασφάλεια φώναξε, το χέρι του ντετέκτιβ ήταν ήδη στο όπλο του.