Η νύχτα βάθυνε έξω, η βροχή ψιθύριζε στα παράθυρα. Νοσοκόμες περνούσαν, μουρμουρίζοντας, κοιτάζοντας τον παράξενο φύλακα που ήταν τοποθετημένος δίπλα στο τζάμι. “Ένας σκύλος εδώ”, είπε κάποιος, “είναι ανθυγιεινό” Η Έλενα σκούπισε τα χέρια της, συναντώντας το βλέμμα της. “Το ίδιο και ο κόσμος που έβαλε εκείνο το παιδί”, είπε. “Μπορεί να μείνει μέχρι να έρθει η αστυνομία”
Οι νοσοκόμες ψιθύρισαν. Οι επισκέπτες κοιτούσαν επίμονα. Ένας επιστάτης αιωρήθηκε, με τη σφουγγαρίστρα να διστάζει πάνω από τα αποτυπώματα των ποδιών. “Δεν μπορούμε να κρατήσουμε ένα σκύλο εδώ”, είπε μια από τις νυχτερινές νοσοκόμες, η Κόνι, τσιμπώντας τη μύτη της. “Αλλεργίες, έλεγχος λοιμώξεων, τα πάντα” Η Έλενα κράτησε τη φωνή της σταθερή. “Είναι έξω, όχι κοντά στους ασθενείς. Την έσωσε. Έχει κερδίσει αυτόν τον χώρο”