Αργότερα, το κορίτσι κουνήθηκε στον ύπνο του, και η φωνή της έσπασε την ησυχία. Ψιθύρισε ξανά “Μαξ”, αλλά αυτή τη φορά η λέξη έτρεμε από φόβο, σαν να καλούσε κάποιον που είχε ήδη χάσει. Ο Μάνι παρατήρησε ότι χάιδεψε αντανακλαστικά το κεφάλι του σκύλου. Αναρωτήθηκε αν ο Μαξ ήταν ο σκύλος.
Οι νοσοκόμες ανέφεραν ότι ο σκύλος γρύλιζε κάθε φορά που οι πόρτες του νοσοκομείου άνοιγαν σφυρίζοντας, βηματίζοντας σαν να περίμενε τον κίνδυνο να μπει κατευθείαν μέσα. Το άγχος του ήταν αρκετά έντονο ώστε να μολύνει το προσωπικό. Ο Μάνι αναρωτήθηκε για λίγο για τη βαθιά σχέση που είχε δημιουργηθεί μεταξύ του σκύλου και του παιδιού.