Ο Μάνι ήξερε ότι, σύμφωνα με το πρωτόκολλο, έπρεπε να κάνει στην άκρη, για να αφήσει τα κατάλληλα κανάλια να χειριστούν την υπόθεση. Όμως κάτι τον καθήλωσε εκεί αντί γι’ αυτό. Ήταν το ίδιο ένστικτο που τον είχε οδηγήσει πριν από χρόνια, κατά τη διάρκεια εκείνης της έρευνας που δεν έλυσε ποτέ. Εκείνο που τον κρατούσε ακόμα ξύπνιο τη νύχτα.
Όταν η κοπέλα τελικά ξύπνησε, τινάχτηκε όρθια στη θέα των άγνωστων προσώπων και προσπάθησε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Ο πανικός διαστρέβλωσε τα χαρακτηριστικά της μέχρι που ο σκύλος πίεσε γρήγορα στο πλευρό της, σπρώχνοντάς την με σταθερή επιμονή. Σιγά σιγά, το τρέμουλο της υποχώρησε, αλλά τα μάτια της παρέμειναν ορθάνοιχτα, παρακολουθώντας κάθε κίνηση στο δωμάτιο.