Ο Μάνι βγήκε μπροστά προσεκτικά, κρατώντας τη φωνή του χαμηλή και μη απειλητική καθώς συστηνόταν. Δεν προσπάθησε να κλείσει το κενό ανάμεσά τους, αφήνοντας τον σκύλο να παραμείνει φυτεμένος ως εμπόδιο. Της είπε ευγενικά ότι ήταν ασφαλής, ότι κανείς εδώ δεν θα της έκανε κακό ή θα την ανάγκαζε να πάει πουθενά.
Εκείνη δεν απάντησε, απλώς κρατούσε το τρίχωμα του σκύλου τόσο σφιχτά που τα μικρά της χέρια έτρεμαν. Το βλέμμα της έμεινε χαμηλωμένο, σαν να ένιωθε το έδαφος πιο ασφαλές από το να συναντήσει τα μάτια κανενός. Κάθε ανακάτεμα στο διάδρομο έκανε τους ώμους της να ανατριχιάζουν, το σώμα της να σφίγγεται σαν να περίμενε ένα ξαφνικό χτύπημα.