Τις επόμενες μέρες, ο Μάνι επισκέφτηκε για λίγο το κορίτσι, τη Μία, αφήνοντας πάντα εκείνη να δίνει το ρυθμό. Μέσα από διστακτικά αποσπάσματα, άρχισε να αποκαλύπτει κομμάτια της ιστορίας της με απαλές, τρεμάμενες προτάσεις που απελευθερώνονταν σαν μυστικά. Μιλούσε σαν όλα όσα είχε υποστεί να ζούσαν ακόμα αρκετά κοντά της για να την αγγίξουν και να μπορούσαν να την καταπιούν ξανά.
Τελικά, εξήγησε ότι ο “Μαξ” δεν ήταν καθόλου ο σκύλος. Ο Μαξ ήταν ο μεγαλύτερος θετός αδελφός της, αυτός που προσπαθούσε να την προστατεύσει όταν το σπίτι τους γινόταν τρομακτικό. Η φωνή της μαλάκωνε όταν έλεγε το όνομά του, μεταφέροντας ταυτόχρονα λαχτάρα και ανησυχία, σαν να φοβόταν ότι το να θυμάται μπορεί να σήμαινε ότι θα τον έχανε για πάντα.