Με κάποιο τρόπο, ο σκύλος, που τώρα ήταν κουλουριασμένος πιστά στο κρεβάτι του νοσοκομείου της, είχε ξεφύγει από όπου κι αν τον κρατούσαν και είχε ορμήσει μέσα στο χάος. Έπεσε ανάμεσα στη Βέιλ και τα παιδιά, γρυλίζοντας με γενναία απελπισία. Εκείνη την άγρια στιγμή, το κορίτσι κατάλαβε ότι ο σκύλος ήταν ο υπερασπιστής τους.
Ο Μαξ της φώναξε να τρέξει, υποσχόμενος ότι θα ερχόταν αμέσως πίσω της. Η φωνή του έφερε ταυτόχρονα επείγοντα και βεβαιότητα, σαν να είχε προβάρει αυτή τη διαφυγή στο μυαλό του πολλές φορές. Εκείνη άρπαξε τη γούνα του σκύλου και βγήκε τρέχοντας μέσα στην κρύα νύχτα, τρέχοντας στα τυφλά, καθώς ο σκύλος την τραβούσε πιο μακριά από τον κίνδυνο, καθοδηγώντας κάθε της βήμα.