Κοίταζε συνέχεια πίσω, περιμένοντας τη σιλουέτα του Μαξ να ξεπροβάλει από το σκοτάδι. Κάθε φορά που κοίταζε, ο χώρος πίσω της παρέμενε άδειος, καταπίνοντας την ελπίδα. Ο σκύλος την τραβούσε προς τα εμπρός, προτρέποντάς την να προχωρήσει. Ωστόσο, η απουσία των βημάτων του Μαξ τη στοίχειωνε με κάθε ανάσα που έπαιρνε στα πονεμένα πνευμόνια της.
Τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια της καθώς θυμόταν τα τελευταία λόγια του Μαξ: “Αν συμβεί κάτι, ακολούθησε τον σκύλο” Τότε δεν τα είχε νιώσει σαν αποχαιρετισμό, αλλά τώρα αντηχούσαν σαν αποχαιρετισμός. Συνειδητοποίησε ότι ο Μαξ την είχε προετοιμάσει για να ξεφύγει, θυσιάζοντας τη δική του ασφάλεια για να φτάσει σε κάποιον που θα μπορούσε να βοηθήσει.