Ο Μάνι ένιωσε το στήθος του να σφίγγει οδυνηρά. Δεν είχε περιπλανηθεί άσκοπα στους παγωμένους δρόμους- είχε ακολουθήσει το μοναδικό σχέδιο που θα μπορούσε να δημιουργήσει ο Μαξ κάτω από πυρά και βία. Ο Μαξ είχε εμπιστευτεί τον σκύλο να την οδηγήσει στην ασφάλεια, ελπίζοντας ότι κάποιος, οποιοσδήποτε, θα την έβρισκε πριν από τον Βέιλ. Ο Μάνι ένιωσε το βάρος αυτής της εμπιστοσύνης.
Η φωνή του κοριτσιού συρρικνώθηκε σε ψίθυρο καθώς έσφιγγε τον σκύλο. “Σε παρακαλώ, μη με στείλεις πίσω. Σε παρακαλώ, μην τον αφήσεις να με βρει” Η ικεσία της ήταν ωμή επιβίωση, ειπωμένη από ένα παιδί που είχε ήδη χάσει πάρα πολλά. Ο Μάνι ένιωσε κάτι μέσα του να κλειδώνει σταθερά στη θέση του.