Επέστρεψε στην αυλή του Βέιλ κάτω από το κάλυμμα της νύχτας, σαρώνοντας το σημαδεμένο από τη φωτιά έδαφος. Κοντά στις στάχτες του υπόστεγου, το χώμα φαινόταν φρεσκοταραγμένο, πιο σκούρο από το γύρω χώμα. Γονατίζοντας, παραμέρισε τα ξερά φύλλα. Ο σφυγμός του επιταχύνθηκε. Κάποιος είχε θάψει κάτι πρόσφατα -κάτι που ο Βέιλ δεν είχε μάλλον προλάβει να καταστρέψει.
Ο Μάνι έσκαψε με τα γυμνά του χέρια, με τη λάσπη να παγώνει στο δέρμα του. Πέρασαν λεπτά μέχρι τα δάχτυλά του να χτυπήσουν σε κάτι στερεό. Ήταν μεταλλικό, κρύο και σκουριασμένο. Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, καθάρισε το χώμα μέχρι που αναδύθηκε ένα μικρό κουτί, μισοκαμένο. Το σήκωσε προσεκτικά, γνωρίζοντας ότι ό,τι βρισκόταν μέσα θα μπορούσε τελικά να αποκαλύψει τα κρυμμένα εγκλήματα του Βέιλ.