Οι μήνες πέρασαν με προσεκτικές αξιολογήσεις, συνεντεύξεις και ακροάσεις, και κάθε μία ενίσχυε αυτό που είχε ήδη γίνει προφανές: ανήκε στον Manny. Όταν οριστικοποιήθηκε η υιοθεσία, η αίθουσα του δικαστηρίου ήταν πιο φωτεινή. Ο σκύλος, ένας ακλόνητος φύλακας, καταχωρήθηκε επίσημα ως ζώο συναισθηματικής υποστήριξης της.
Ένα ήσυχο βράδυ, ο Μάνι επέστρεψε στην παλιά του διαδρομή, αλλά αυτή τη φορά δεν περπάτησε μόνος του. Η κοπέλα κρατούσε το χέρι του, τα βήματά της ταίριαζαν με τα δικά του, ενώ ο σκύλος τραβολογούσε πιστά δίπλα τους. Ο νυχτερινός αέρας ήταν πιο ήπιος. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ο Μάνι αισθάνθηκε ολόκληρος. Μπορούσε επιτέλους να αναπνεύσει ξανά.