Νωρίτερα εκείνη την ημέρα, είχαν ακολουθήσει κάθε καθιερωμένο κανόνα. Το πρωινό ήρθε τη συνηθισμένη ώρα. Η Μπέτι έβαζε σε σειρά το κουτάλι, το φλιτζάνι και την πετσέτα της πριν φάει. Η Βανέσα έλεγξε το πρόγραμμα που ήταν κολλημένο στο ψυγείο και ένιωσε ανακούφιση όταν τίποτα δεν το διέκοψε. Οι συνηθισμένες μέρες ήταν νίκες που δεν γιόρταζαν ποτέ δυνατά.
Αργότερα εκείνη την ημέρα, η Μπέτι ζήτησε -απαλά, προσεκτικά- να βγει έξω. Περπάτησαν το γνωστό μονοπάτι πίσω από το σπίτι, σταματώντας εκεί που σταματούσαν πάντα. Η Μπέτι διέγραψε τον φράχτη με τα δάχτυλά της, μετρώντας τις κολώνες κάτω από την αναπνοή της, μένοντας αρκετά μέσα στα όρια αυτού που ένιωθε ασφαλές.