Η Μπέτι άρχισε να συναντά τα μάτια της, έστω και για λίγο. Μια ματιά. Μια παύση. Κάτι κράτησε ανάμεσά τους πριν κοιτάξει ξανά μακριά. Ήταν αναμφισβήτητο ότι η Μπέτι βελτιωνόταν.
Όταν έρχονταν επισκέπτες, η Μπέτι έμενε περισσότερο στο δωμάτιο. Κάθισε κοντά στον Σκούμπι, με τα χέρια ακουμπισμένα στη γούνα του, με την αναπνοή της να είναι σταθερή ακόμα και όταν άγνωστες φωνές γέμιζαν το χώρο.