Ο Σκούμπι κινούνταν ελεύθερα μεταξύ του περιβόλου και της Μπέτι, μεταξύ των δέντρων και του σπιτιού. Δεν απομακρύνθηκε ποτέ. Ποτέ δεν δοκίμασε τα όρια. Προτιμούσε κάθε φορά την εγγύτητα από την ελευθερία.
Η Βανέσα τους παρακολουθούσε ένα βράδυ από την πόρτα, με το δάσος αχνό πίσω από τον Σκούμπι και την κόρη της να γέρνει στο πλάι του. Μόνο τότε κατάλαβε. Ο Σκούμπι δεν προοριζόταν ποτέ για τον κόσμο. Ήταν προορισμένος να μείνει.