Καθώς η Τζούλια καθόταν στην ηρεμία της νύχτας, αναλογίστηκε το ταξίδι της. Αναπολούσε τις επιλογές που είχε κάνει, τις κατηγορίες που είχε ξεπεράσει και πώς όλα αυτά της είχαν δώσει μια απροσδόκητη οικογένεια. Βλέποντας τη Λούσι και τον Μπίλι να κοιμούνται ειρηνικά, ήταν σίγουρη ότι αν χρειαζόταν θα τα ξανάκανε όλα από την αρχή.
Στο τέλος, η Τζούλια δεν κατάφερε απλώς να προστατεύσει τα παιδιά που αγαπούσε βαθιά, αλλά και να εμφυσήσει απαλά μαθήματα ενσυναίσθησης και κατανόησης στην κοινότητά της. Γεμάτη ελπίδα, φιλοδοξούσε να έχει προκαλέσει την αλλαγή και πίστευε ότι η πόλη της θα γινόταν ένα καλύτερο, πιο ευγενικό μέρος εξαιτίας αυτού.