Μέχρι τώρα, μερικά αγόρια παραδέχονταν ότι η Μανόλια τους αναστάτωνε. Ο Μαλίκ μουρμούρισε: “Είναι πολύ ήρεμη. Η γιαγιά μου θα τρελαινόταν” Ο Κόνορ τον απομάκρυνε, αλλά ούτε αυτός δεν είχε ανοσία. Το στήθος του έσφιγγε μερικές φορές όταν έβλεπε την κουνιστή καρέκλα της να λικνίζεται χωρίς αέρα. Έλεγε στον εαυτό του ότι δεν ήταν τίποτα – μόνο τα τρεμάμενα έπιπλα μιας γριάς.
Η χορωδία των γειτόνων έγινε πικρόχολη. “Απλώς τους αφήνει”, μουρμούρισε η κυρία Φελπς. “Γι’ αυτό χειροτερεύουν” Ωστόσο, πίσω από τους ψιθύρους τους κρυβόταν και σύγχυση, επειδή οι πιο φιλάνθρωποι από αυτούς θαύμαζαν επίσης την υπομονή της γριάς.