Κατά την τρίτη επίσκεψη, άρχισε να αμφισβητεί τη μνήμη της. Ίσως να μην θυμόταν καλά το χάος, να φανταζόταν την ακαταστασία για να νιώθει χρήσιμη να το φροντίζει. Η θλίψη θόλωνε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Παρόλα αυτά, όταν εκείνη την ημέρα βούρτσισε μόνη της το χώμα, ήξερε ακριβώς πώς το είχε αφήσει.
Δύο μέρες αργότερα, επέστρεψε με ένα σχέδιο. Τράβηξε μια φωτογραφία με το τηλέφωνό της – τα λουλούδια είχαν κλίση προς τα αριστερά, ένα πέταλο έλειπε, το χώμα ήταν ανώμαλο. Η συλλογή αποδείξεων ήταν ένας τρόπος να αγκυροβολήσει τις αισθήσεις της. Παρέμεινε μόνο για λίγο, αγγίζοντας τη δροσερή πέτρα πριν απομακρυνθεί, ανήσυχη αλλά αποφασισμένη να δει τι θα άλλαζε.