“Άφησες τη Ντέινα να μετακομίσει σαν να μην ήταν τίποτα. Πέταξε την αγαπημένη κούπα της μαμάς. Είπε ότι ήταν ‘παλιά’ Δεν με αφήνει να φέρω λουλούδια στον τάφο. Και εσύ απλά κάθεσαι εκεί. Λες και τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία.” Ακόμα καμία απάντηση. Η σιωπή βασάνιζε τον Λούκας. “Ούτε καν έκλαψες στην κηδεία” Αυτό τελικά τον έπιασε. Ο πατέρας του γύρισε, με τα μάτια του σκληρά. “Αρκετά.”
“Όχι, δεν είναι”, ξεσπάθωσε ο Λούκας. “Ζω σε ένα σπίτι γεμάτο με τα πράγματά της και κανείς δεν μιλάει γι’ αυτήν. Είναι σαν να την έχουν διαγράψει. Αυτό θέλεις Να την ξεχάσεις τελείως;” Η φωνή του πατέρα του ήταν χαμηλή αλλά κοφτερή. “Νομίζεις ότι δεν το νιώθω Ότι δεν πονάω κι εγώ;” Ο Λούκας κούνησε το κεφάλι του. “Δεν συμπεριφέρεσαι έτσι. Είσαι απλά… εξαφανισμένος.