Εκείνη ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι δεν του έλειπε απλώς η μαμά του. Εξαφανιζόταν μαζί της. Ο Λούκας βρήκε τον πατέρα του στο γκαράζ, να στέκεται πάνω από τον πάγκο εργασίας, με ένα γαλλικό κλειδί στο ένα χέρι και ένα σιωπηλό βλέμμα προσηλωμένο στο τίποτα. Δεν υπήρχε κανένα έργο, κανένας πραγματικός λόγος για να βρίσκεται εκεί έξω. Μόνο ένας άντρας που κρυβόταν σε κοινή θέα, με το βουητό της λάμπας πάνω από το κεφάλι να γεμίζει τη σιωπή.
“Πρέπει να σε ρωτήσω κάτι”, είπε ο Λούκας, μπαίνοντας μέσα. Η φωνή του αντηχούσε στους τοίχους που ήταν στοιβαγμένοι με παλιά δοχεία μπογιάς και ξεχασμένα εργαλεία. “Είχε σημασία η μαμά για σένα Ή ήταν απλά… προσωρινή;” Οι ώμοι του πατέρα του σκλήρυναν, αλλά δεν γύρισε. “Από πού προέρχεται αυτό;” Ο Λούκας πήρε μια ανάσα.