Με κάθε λεπτομέρεια που μοιραζόταν η θεία, τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν στη θέση τους, αποκαλύπτοντας μια ιστορία όχι κινδύνου αλλά ενός παιδιού που παλεύει με τα συναισθήματά του. Οι αστυνομικοί, γοητευμένοι από την αφήγηση που ξετυλίγονταν, άκουγαν με προσοχή καθώς το αγόρι, πιο ήρεμο πλέον, μιλούσε σε ήπιους τόνους, επιβεβαιώνοντας την αφήγηση της θείας του. Η ανακούφιση κατέκλυσε την καμπίνα, καθώς η ενσυναίσθηση και η κατανόηση αντικατέστησαν την προηγούμενη ένταση.
Τα πρόσωπα των αξιωματικών σταδιακά μαλάκωσαν, η αρχική τους καχυποψία έδωσε τη θέση της στην κατανόηση, καθώς η κατάσταση άρχισε να ξεκαθαρίζει. Η Κάρολ, που στεκόταν σε μικρή απόσταση, άκουσε την ανταλλαγή απόψεων και ένιωσε ένα μείγμα ενοχής να την κατακλύζει. “Φαίνεται ότι βιαστήκαμε να βγάλουμε συμπεράσματα”, ψιθύρισε στη συνάδελφό της, με τη λύπη να χρωματίζει τη φωνή της.