“Ναι, αλλά η καρδιά μας ήταν στο σωστό μέρος, Κάρολ. Θέλαμε απλώς να βοηθήσουμε”, απάντησε η συνάδελφός της, προσπαθώντας να προσφέρει κάποια παρηγοριά μέσα στη σύγχυση. Αλλά η Κάρολ δεν μπορούσε απλώς να το αφήσει να περάσει έτσι. Η συνειδητοποίηση ότι οι καλοπροαίρετες ενέργειές της είχαν τις ρίζες τους σε μια παρεξήγηση τη χτύπησε σαν κύμα. Ήταν μια έντονη υπενθύμιση της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην επαγρύπνηση και την υπερβολική προσοχή, μια γραμμή που εύκολα θολώνει από το γνήσιο ενδιαφέρον.
Η Κάρολ δεν μπορούσε να αποτινάξει το βάρος του λάθους της, παρά την ανακούφιση που πλημμύριζε τώρα την καμπίνα. Καθώς η ένταση διαλυόταν σε κατανόηση, ένιωσε ένα τσίμπημα λύπης να τρώει τη συνείδησή της. “Πρέπει να τους μιλήσω”, μουρμούρισε στη συνάδελφό της, με τη φωνή της να διανθίζεται με αποφασιστικότητα. Η Ιωάννα έγνεψε συμφωνώντας, αναγνωρίζοντας την ανάγκη να διορθώσει τα πράγματα.