Καθώς αποχωρούσαν και οι τελευταίοι επιβάτες, η Κάρολ βρέθηκε μόνη της στο αεροπλάνο, με τη σιωπή να την τυλίγει σε περισυλλογή. Επανέλαβε τα γεγονότα της ημέρας στο μυαλό της, αναλύοντας τις πράξεις της και αναλογιζόμενη τα διδάγματα που πήρε. Ήταν μια ταπεινωτική εμπειρία, που της υπενθύμισε τη σημασία της ενσυναίσθησης, της διάκρισης και της ταπεινότητας στο ρόλο της ως αεροσυνοδός.
Μέσα στη μοναξιά της άδειας καμπίνας, η Κάρολ έδωσε έναν σιωπηλό όρκο στον εαυτό της – να εμπιστεύεται πάντα το ένστικτό της, αλλά να το μετριάζει με συμπόνια και κατανόηση. Ήξερε ότι τα λάθη ήταν αναπόφευκτα, αλλά το πώς επέλεγε να ανταποκριθεί σε αυτά ήταν αυτό που είχε πραγματικά σημασία.