Τα λόγια φάνηκε να κόβουν την ένταση. Οι γονείς της Γκρέις αντάλλαξαν μια μακρά ματιά, με τις αυστηρές εκφράσεις τους να μαλακώνουν. Μετά από μια βαριά σιωπή, ο πατέρας της μίλησε τελικά, με τη φωνή του πιο ήσυχη τώρα. “Δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που το χειρίστηκες αυτό, Γκρέις. Αλλά είμαστε οι γονείς σου. Θα στηρίξουμε εσένα και τον γιο σου”
Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, η οικογένεια της Γκρέις άρχισε να προσαρμόζεται στη νέα πραγματικότητα. Αν και η αποδοχή τους ήρθε αργά, τελικά αγκάλιασαν τον γιο της Γκρέις ως εγγόνι τους. Η Γκρέις βρήκε επίσης δύναμη στους πόρους του καταφυγίου και στην αμέριστη υποστήριξη της Μπρέντα, χαράσσοντας μια πορεία προς τη σταθερότητα και την ανεξαρτησία.