Η Μέγκαν έσκυψε κοντά στο σοβατεπί, περνώντας ελαφρά τα δάχτυλά της κατά μήκος της ραφής όπου ο τοίχος συναντούσε το πάτωμα. “Είναι πάλι υγρό”, είπε. “Το στέγνωσα χθες. Εντελώς” Όταν τράβηξε το χέρι της πίσω, τα δάχτυλά της έλαμπαν σαν να είχε αγγίξει πρωινή δροσιά.
Η μυρωδιά χτύπησε πιο έντονα και σε αυτή τη γωνία, γήινη, στάσιμη, σαν δάπεδο δάσους μετά από βδομάδες βροχής. Σηκώθηκε γρήγορα. “Νταν, κάτι είναι πίσω από αυτόν τον τοίχο. Κάτι μεγάλο. Πρέπει να είναι.” Ο Ντάνιελ δεν διαφωνούσε πια. Η απόσταση των παραθύρων, το κρύο, η μυρωδιά, όλα ευθυγραμμίστηκαν σε μια απάντηση που δεν ήθελε να πει δυνατά. Αντ’ αυτού, άρπαξε ένα μαχαίρι από την εργαλειοθήκη.