Η Μέγκαν πλησίασε και πάγωσε. “Τι… είναι αυτό;” ψιθύρισε. Στο εσωτερικό του τοίχου δεν υπήρχε μόνωση. Δεν ήταν σαπίλα. Ούτε σωλήνες. Μαύρες, ριζοειδείς φλέβες απλώνονταν στην εσωτερική κοιλότητα, παχιές και δικτυωτές σαν δίκτυο μυκήτων. Προσκολλήθηκαν στα υποστυλώματα, έφτασαν προς τα πάνω και εξαφανίστηκαν σε μια σκοτεινή μάζα βαθύτερα στο εσωτερικό.
Η μυρωδιά ξεχύθηκε με ένα νέο κύμα: πιο έντονη, πιο υγρή, αναμφισβήτητα οργανική. Ο λαιμός του Ντάνιελ έσφιξε. “Χριστέ μου…” Η Μέγκαν κάλυψε το στόμα της. “Νταν… μοιάζει σαν να μεγαλώνει” Έσκυψε μπροστά, φωτίζοντας με το φακό του το εσωτερικό του. Οι φλέβες πάλλονταν αχνά στην αντανάκλαση της δέσμης, δεν κινούνταν, αλλά είχαν υφή με έναν τρόπο που τις έκανε να φαίνονται ανησυχητικά ζωντανές.