Η μυρωδιά δυνάμωσε, βαριά και υγρή, κολλώντας στο πίσω μέρος του λαιμού τους. “Είναι κοίλο πίσω από αυτό”, μουρμούρισε ο Ντάνιελ, χτυπώντας την επιφάνεια. Η ηχώ δεν ήταν πυκνή, ήταν λεπτή, σχεδόν άδεια. “Κάποιος το έχυσε αυτό αφού χτίστηκε το σπίτι”, είπε η Μέγκαν. “Αλλά γιατί να σφραγίσει έναν κούφιο χώρο;” Ο Ντάνιελ δεν απάντησε. Χτύπησε πιο δυνατά.
Κομμάτια σκυροδέματος έπεσαν μέχρι που αφαιρέθηκε ένα κομμάτι στο μέγεθος ενός πιάτου φαγητού. Πίσω του δεν υπήρχε μόνωση, ούτε χώμα, αλλά σκοτάδι. Βαθύ, αφύσικο σκοτάδι που εκτεινόταν πιο μακριά απ’ όσο θα έπρεπε να επιτρέπει η κοιλότητα. Έσκυψε πιο κοντά, φωτίζοντας με το φακό. “Τι στο…” Η φωνή του κόπασε. Η Μέγκαν μπήκε δίπλα του. Η αναπνοή της κόπηκε.