Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Ο Ντάνιελ κατέβηκε πρώτος, προσεκτικά, με τον φακό σφιγμένο ανάμεσα στα δόντια του, καθώς οι μπότες του άγγιζαν το χωμάτινο δάπεδο από κάτω. Η Μέγκαν ακολούθησε, κατεβαίνοντας κάθε σκαλί μέχρι που έφτασε στον πάτο δίπλα του. Γύρισαν αργά, φωτίζοντας το δωμάτιο γύρω τους.
Οι ακτίνες τους προσγειώθηκαν πάνω σε μια μεγάλη μεταλλική πόρτα στο βάθος του υπόγειου χώρου, σκουριασμένη, με ελαφρά διόγκωση στο κέντρο της, και τυλιγμένη με τις ίδιες μαύρες, φλεβικές βλάβες που είχαν προσβάλει τον τοίχο από πάνω. Η Μέγκαν ψιθύρισε το μόνο πράγμα που μπορούσε να καταφέρει η καθεμιά τους: “Νταν… αυτή η πόρτα μοιάζει σαν να προσπαθεί να κρατήσει κάτι μέσα”