Ένας μοναδικός μεταλλικός βογγητός ανατρίχιασε μέσα στο δωμάτιο, μακρύς, χαμηλός, σαν το καθάρισμα παλιών μεντεσέδων ή σαν κάτι βαρύ που έτριζε την άλλη πλευρά της πόρτας. Αυτό ήταν αρκετό. Η Μέγκαν τον άρπαξε από το χέρι. “Δεν θα το ανοίξουμε αυτό. Δεν το ανοίγουμε. Αυτό δεν είναι κάποιο τείχος θησαυρού. Δεν είναι κανένα ξεχασμένο κελάρι. Κάτι δεν πάει καλά εδώ κάτω. Πρέπει να καλέσουμε κάποιον”
Ο Ντάνιελ εξέπνευσε δυνατά, η αδρεναλίνη πολεμούσε με τη λογική σκέψη. “Ναι. Εντάξει. Ναι.” Σκαρφάλωσαν τη σκάλα, βγαίνοντας στο σαλόνι σαν να δραπετεύουν από ένα πλοίο που βουλιάζει. Ο Ντάνιελ έσπρωξε τη σκάλα μακριά από το άνοιγμα και έβαλε μια σανίδα κόντρα πλακέ πάνω από την τρύπα, μόνο και μόνο για να νιώθει πιο ασφαλής. Τα χέρια της Μέγκαν έτρεμαν καθώς καλούσε το 100.