Ένας εξαερισμός του μπάνιου που δεν οδηγούσε πουθενά αλλού παρά μόνο στον τοίχο. Μια ρωγμή στα θεμέλια, έξυπνα κρυμμένη πίσω από μια ντουλάπα που είχαν αφήσει “κατά λάθος” οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες. “Αυτό γίνεται γελοίο”, μουρμούρισε ο Ντάνιελ ένα βράδυ, καθισμένος στις σκάλες του υπογείου με έναν φακό ανάμεσα στα δόντια του. “Μπορούμε ακόμα να το φτιάξουμε”, επέμεινε η Μέγκαν, αν και η φωνή της δεν είχε το συνηθισμένο της σφρίγος.
“Έχουμε κάνει πολύ χειρότερα. Θυμάσαι το αγροτόσπιτο στο Ντέιτον;” “Εκείνο το μέρος δεν προσπάθησε να καταρρεύσει επίτηδες”, μουρμούρισε. Παρόλα αυτά, συνέχισαν. Και με τον καιρό, κέρδισαν. Κάθε διαρροή φτιάχτηκε. Κάθε ρωγμή μπαλώθηκε. Κάθε καλώδιο αντικαταστάθηκε. Κάθε παράξενο τρίξιμο εντοπίστηκε και επιλύθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το σπίτι τελικά σιώπησε, σταθερά, σαν να εγκατέλειψε τη μάχη του.