Τη γωνία με την οποία δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ, που φαινόταν απόλυτα συνηθισμένη. Η γωνία που δεν έτριζε, δεν είχε διαρροές και δεν κατέρρεε όπως όλα τα άλλα στο σπίτι. Ο Ντάνιελ πήγε προς τα εκεί και πίεσε το χέρι του στον τοίχο. Κρύο. Ελαφρώς υγρό. Και η μυρωδιά, αμυδρή, αλλά πιο έντονη από οπουδήποτε αλλού. Η φωνή της Μέγκαν έπεσε σε ψίθυρο. “Γιατί κάνει κρύο εκεί, Νταν;”
Δεν είχε απάντηση. Έσφιξε το αυτί του στον τοίχο σαν να περίμενε κάποιο θόρυβο. Τίποτα. Αλλά κάτι σ’ αυτή τη γωνιά το ένιωθε λάθος. Ακατάλληλη. Σαν να μην ανήκε καθόλου στο δωμάτιο. “Θα το ελέγξουμε αύριο”, είπε τελικά ο Ντάνιελ. Η Μέγκαν δεν κουνήθηκε. Τα μάτια της έμειναν καρφωμένα στον τοίχο σαν να περίμενε ότι θα κουνιόταν. “Ναι”, μουρμούρισε. “Αύριο.”